Nieuw Zeeland deel 7

Maandag 7 maart

We zijn deze dagen in Christchurch geweest, volgens onze bronnen de plek in Nieuw Zeeland waar de vernieuwingen het verst zijn doorgevoerd. Hier was door Mario Nosin, de directeur van Perspectief, die hier voor de regering onderzoek doet naar de resultaten en de ‘Disability Strategy’, samen met Derek McCullough voor ons een programma gemaakt. Derek is de man van Rebeccca, een Nederland al redelijk bekend vanwege haar voordrachten over Inclusie. Veel bezoeken en praktijkvoorbeelden van kinderen op gewone scholen en volwassenenin ‘normale’bedrijven. Jolanda en Mireille doen verslag en de laatste trekt ook nog ff wat lijnen met haar eigen schoolperiode. Maandag avond was er ook nog een gezamenlijke barbecue met People First Chirstchurch. Daarom ook een overdenking van de situatie van onze zuster organisatie. In dit verslag vertelt tenslotte ook Wil nog wat over 'haar'camper.


Hallo beste mensen in Nederland

Maandag 7 maart 2005 we zijn met een klein groepje mensen van de LFB Onderlingsterk naar een speciale school geweest.
Voor mensen die heel langzaam en moeilijk leren.
In New Zeeland noemen ze het “High school”.
Die mensen, die in twee klassenzaten, werden ondersteund door drie speciale personen leraren /leraressen.
We hebben gezien dat de mensen werken door ervaring op te doen in de samen leving.
Ze lieten zien wat ze doen op school, maar de leerling kreeg weinig inspraak.
De leerlingen werden klaar gestoomd met hun 21 jaar naar een dagcentrum of werkplaats te gaan zoal we ook in Nederland hebben.
Ze krijgen nog weinig kans om zich te ontwikkelen, en de gelijkwaardigheid was er niet.

De speciale ondersteuners namen niet alles serieus.
Wat er ook gebeurde naar onze bevindingen was dat er voor de mensen werd gepraat.
Dat is niet goed voor mensen met een verstandelijke .beperking, ze moeten zelf ervaren.
Ze kunnen spreken voor zichzelf.
Als het niet word geleerd krijgen ze de kans er niet voor.
Waarom worden ze dom gehouden en denken dat mensen met een verstandelijke.beperking niks kunnen.?
Het was een klein schooltje met twee klasjes van 7 leerlingen.
Het waren mensen die meerdere ondersteuningsbehoeften hadden.
Volgens ons werd er niet echt serieus met ze omgegaan, niet echte ontwikkeling.
Er werd verteld dat er twee leerlingen waren die bij een voedingsdistributie bedrijf werkte, en een ander persoon bij Recycling..
En ze hadden een café dat geopend was, iedere donderdag .
Ook hadden ze inkomsten voor materiaal en school, darvoor organiseerden ze rommelmarkten.

We hadden discussie met de leraar.
We vertelde over schooltijden onze herinneringen kwamen weer terug.
Het onderwerp was: waarom een speciale school ?
Omdat het tempo te hoog was op de gewone school, het ging te snel.
Maar dat was helaas niet gelukt, en wij dachten naar deze discussie dat weinig kans kregen.
Ze dachten les te geven op het niveau van de mensen.
Maar wat wij zagen was dat er geen aandacht gegeven werd omdat wij op bezoek waren.
Het was ons tegen gevallen want in Nederland gebeurt het ook speciale scholen bestaan nog steeds.
Onze ervaringen waren dat wij toen door veel leeftijd genoten uit werden gescholden.
De volwassen mensen begrepen ons niet en nog steeds niet als mensen met een verstandelijke beperking.
Er word nog veel over ons gepraat en nog vaak te weinig met ons.

Hartelijke groetjes Willem Kwakkel Jolanda Heister Davide Pipino , Gerrd Nass en Mireille De Beer-Durand .



Gewone school voor de mensen met een verstandelijk beperking - en lichamelijke beperking.

Dit is een highschool voor middelbaar onderwijs in Christchurch.
De school heeft 750 leerlingen tussen de12 en 18 jaar.
Daarvan zijn ook 25 mensen met een beperking , ook mensen met een ernstige beperking.
Zij krijgen ook onderwijs.
Alles loopt heel normaal, zij horen erbij, en ze zijn geïntegreerd.
Zij krijgen wel extra ondersteuning van de hulpleraren.
Daardoor konden zij met de anderen mee komen.
Zij doen ook examen voor de vakken op hun niveau.
Zij volgen ook het lesrooster van elke dag, wat de andere leerlingen ook krijgen.
Er is ook een aparte lokatie waar zij extra ondersteuning krijgen.
Daar kunnen zij ook elkaar s’morgens ontmoeten voor de koffie en thee.
Daar is ook een rooster wat op naam van de persoon staat, en wat voor programma zij die dag krijgen.
Er is ook een schildergroep, muziekgroep, dramagroep en toneelgroep.
De leerlingen met een beperking worden niet gepest,
Gebeurt het wel, dan krijgen ze wel een lichte straf.
Want er zijn regels op school over net gedrag en fatsoenlijk met elkaar omgaan.
Sommige leerlingen met een beperking kunnen niet praten maar de ondersteuners zien aan hun gedrag wat de mensen met een ernstige verstandelijke beperking willen. En wat ze kunnen.
De meeste mensen met een ernstige verstandelijke beperking wonen nog thuis of in een woonvorm.
We vinden het heel goed dat deze mensen op een normale school kunnen leren.

Wil Hooijmans en Ellie Menheere.

De situatie van People First in Nieuw Zeeland


Van de situatie van de People First verenigingen, de zusterorganisatie van Onderling Sterk, werden we niet echt enthousiast. People First werkt buiten de voorzieningen aan belangenbehartiging en empowerment .
De People First verenigingen leiden een beetje een armoedig bestaan met weinig ondersteuning. In Wellington was er coach Janet voor een paar uurtjes per week die bij een zorgaanbieder werkte. De speciale Moari People First, die ons ontving in een dagactiviteitencentrum dat we in Nederland 20 jaar geleden kenden, leek meer dansclubje en ook van situatie bij People First in Cristchurch werden we niet vrolijk. En wat een verschil wanneer je daar dan met 15 ‘betaalde krachten’ rondloopt.

Sinds een half jaar zijn de People First-verenigingen in Nieuw Zeeland verzelfstandigd, dat wil zeggen ‘losgekoppeld’van de aanbieders. Op zich een goede zaak. Cliëntenraden zijn er vooral voor verbeteringen binnen voorzieningen, People First -verenigingen dienen een breder doel. Zij kunnen zich , omdat ze geen onderdeel zijn van een voorziening, sterker maken voor empowerment de emancipatie van mensen met een (verstandelijke) beperking.


Er werd ons verschillende keren vertelt dat vooral voorzieningen belangenbehartiging ‘breder’zagen dan als uitvervoerd door een People First vereniging. Vooral de belangenbehartiging van/voor mensen met intensieve ondersteuningsbehoefte werd daarin in genoemd. We kregen daarnaast het idee dat voorzieningen, of als geen taak zagen voor People First verenigingen of vonden dat People First daar onvoldoende voor kon doen. In dat opzicht leek een voorziening als de IHC/IDEA vol in te zetten op haar eigen vertegenwoordiging met als koepel een platform van mensen met verschillende functiebeperkingen die een overleg vorm hadden met het ministerie. . Vreemd was natuurlijk wel de manier waarop b.v. de IHC die ‘self advocaxy ‘vorm gaf met die mijnheer in Wellington. Dat was een bestuurder die het normaal vond als ‘self advocat’ op te treden, en alleen aan het einde van zijn lezing, iemand met een verstandelijke beperking even 5 minuten aan het woord liet.

Al werd ons verteld dat er geld werd gezocht voor de reguliere People First verenigingen, we zijn er niet gerust op en hebben het idee dat ze een beetje aan hun lot worden overgelaten. In combinatie met alle moeite die voorzieningen doen om de eigen cliëntenraden van de grond te krijgen, zou je bijna denken dat de voorzieningen die wij in Nieuw Zeeland bezochten helemaal niet gediend zijn van een sterke en onafhankelijke cliëntenbeweging.

(G.N.)

Onze Camper

Onze camper werd bewoond door Lian Nuyten, Dé Veen, Jan Martens en Wil Hooymans.
Zondag 27 februari kwamen wij in Auckland aan en daar stonden onze vier campers al te wachten. Ze stonden vlakbij een dagcentrum van de Maori’s.
Marta Cullins was er ook met haar man, want ze werken en wonen in Nieuw-Zeeland. Zij gingen met ons de Maori’s begroeten.
Wij werden zingend door de Maori’s begroet. Daarna gingen wij met hun samen eten.
Daarna werden wij verdeeld over de vier campers.
In de camper vormden wij, Jan, Dé, Lian en ik een hechte groep.
De boodschappen gingen perfect, en er werd ook heel lekker gekookt, wat met smaak naar binnen ging.
Slapen in de camper vond ik een belevenis, daar het voor mij de eerste keer in mijn leven was. En er werd wel eens een halve oerwoud bomen omgezaagd in de nachten. Ik beheerde de geldpot. Wij hadden ook veel plezier met elkaar alhoewel het behelpen was in de kleine ruimte, en elkaar toch aardig konden passeren. Van bank naar bed was snel omgebouwd.
En we buurten ook graag in de andere campers om de anderen te ontmoeten, en omdat wij dat gezellig vonden, en om ook onze verhalen op de twee laptops te zetten. We trokken van de ene naar de andere camping, om daar de mensen met een beperking te ontmoeten. We zijn begonnen in Auckland en we eindigden in Chrichtchurch. Daar werden onze campers weer ingeleverd en sliepen we een nacht in een hotel vlakbij het vliegveld. Daarna zijn wij weer huiswaarts gegaan via Auckland, Kuala Lumpur, het eiland Penang, waar we twee dagen bleven om nog wat leuke dingen te ondernemen en te zwemmen omdat het er erg warm was. Zo zie je, het was een leuke en nuttige tijd, wat eigenlijk te snel om is.

Gemaakt door Wil Hooymans